zaterdag 28 oktober 2017

Twee wolkjes

(Dit fin-de-sièclegedicht moet een aanleiding hebben gehad maar die ben ik helaas vergeten. Klimaatverandering? Blijft evengoed een aardig rijmpje.)

Er waren eens twee wolkjes en niemand wist waarom
Ze wisten zelf ook niet zoveel en hingen maar wat rond
Waarom wolkjes? Waarom twee? Waarom bestonden zij?
Waarom trouwens al die vragen? En waarom eigenlijk aan mij?


Het was het einde van de eeuw; het wachten was op later
Er was een kans op regenval want wolken zijn van water
Hoewel, je hebt ze in het wereldruim, die wolken zijn van licht
Dat zijn wolken van belang al missen ze gewicht

De aard van onze twee die kan hier niet worden onthuld
Ik weet alleen: ze waren met mysterieën gevuld
De kwestie is nu achterhaald - het waren er geen twee
Een derde, stiekem neergedaald, deed plotseling ook mee

Was hij er altijd al geweest, een transparant gordijn?
Je weet niet half hoe goed vermomd die wolken kunnen zijn
Er kwam een vierde, en een vijfde. Alles werd één grote wolk
Die hing boven de nieuwe eeuw in de gedaante van een dolk

Een landschap met twee wolkjes werd een grauwe bank van mist
Zo eindigt een verhaal waarvan ik ook de loop niet wist.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten