(In de eerste dagen van het jaar 2000 leerde ik Monique kennen, mijn huidige echtgenote. Dit is het eerste gedicht dat ik voor haar schreef. Het is voorlopig de laatste aflevering van deze blog.)
Laat me je vertellen van het
wonder van de min
Het is van grote schoonheid
en het geeft het leven zin
Het is er voor de monniksrob,
de naaktslak en de mus
Het gaat hier om verenigen,
om brengen bij elkaar
Om samenvoegen, zodat hij wordt
opgeteld bij haar
Maar waarom wordt dat ‘min’
genoemd en niet eenvoudig ‘plus’?
Laat me je vertellen van het
wonder van de min
Je maakt je er wel vrolijk
om, maar ik geloof erin
Je moet eraan geloven op een
dag. Wij allemaal
Het plant ons voort, onstuitbaar.
Als een mare gaat het rond
Aan zestien miljoen
Nederlanders doe ik heden kond
Dat ‘min’ een vreemde term
is, want het lijkt veel meer op ‘maal’
Vertel mij ook eens iets over
het wonder van de min
Wat word ik er beter van als
ik je liefde win?
Dat hoor ik niet te vragen en
het kan me ook niet schelen
Mijn geld, mijn huis, mijn
bed, mijn troost en evengoed mijn leed
Het is voor jou zolang je
wilt, het is maar dat je weet
Dat ‘minnen’ als het erop
aankomt niet verschilt van ‘delen’.
Verborgen krachten schuilen
in het teken van de min
Als je daar twee van hebt, dan
heeft ontkennen echt geen zin
Een lichtgewicht abstractie
die jongleert met tonnen vracht
Die pantsers sloopt, verdriet
verdrijft en steeds weer vreugde vindt
Ik draag je op mijn ene hand,
mijn liefste, want de min
Verheft de som der delen tot
de allerhoogste macht
Geen opmerkingen:
Een reactie posten