Chemisch verliefd

toen jij vanmorgen langs me ging
kreeg ik een kaakslag van de luchtverplaatsing en ik wist
dit is dus de ontreddering
weg met die oude vriendschapsring
dit is wat ik zo lang al miste
maar wat dat 'dit' was, wat ik miste, wist ik niet

ik bladerde in boekjes, vroeg het vrienden
die zeiden zomaar zonder meer en unaniem
     dat ik niet zo moest zeuren
hoezo moest ik niet zeuren
waarom mocht ik niet weten wie of wat
     mijn wangen en mijn brilleglazen kleurde
ik kwam erachter
jij geurde
mijn kouwe zweet, jouw vrouwenzweet
jouw feromonen aan de kraan van mijn hormonen
mijn androstostestosteronen en mijn endorfinen
mijn eigen, lieve heroine

die vlinders in m'n buik, dat gaat nog
maar dat zoemen in m'n kop!
ik kan niet denken, ja, alleen een beetje aan jouw naam
wat heb je met m'n hypothalamus gedaan?
die pompt me vol met stoffen, eindigend op -ine
al m'n zenuwen zijn gelijktijdig uit en aan
m'n hart doet raar, het lijkt wel of het klopt
losgebroken dopamine teistert de synaptische membranen
ik kan niet op m'n benen staan en
vloedgolf van serotoninadrenaline
raakt die rotzooi nooit eens op?
nooit meer eten, nooit meer slapen
dronken staar ik naar je schaduw door het raam
een roes die nooit meer stopt

en als we vanavond opgaan in elkaar
oog in oog en tand op tand
de blik op zero, net als het verstand
dan kom ik even krap te zitten in vasopressine
     dat is sterk verdund
dan neemt oxytocine me op sleeptouw naar het hoogtepunt

zucht
en dan ruik ik weer die lucht

De emotionele robot

Er was er es een ingenieur die robotten bedacht
Niet koud en streng en hard als staal, maar vriendelijk en zacht
Wat meer was, hij ontwierp ze zo dat ze gevoelens toonden
Want dat was fijner voor de mens met wie ze samenwoonden
Dan zei zo'n robot: ik betreur het zeer dat ik dat kopje heb gebroken
En werd het voorval tot wederzijds genoegen uitgesproken

Maar op een dag was er een robot door emoties overmand
" 'k Ben depri, heb een dip, en bovendien nogal het land
Wat mij het meeste droevig maakt is dat ik droevig ben
Ik kan niet werken zo, en werken is toch alles wat ik ken"
Hij huilde dikke tranen uit een reservoir achter zijn ogen
Een ingebouwde ventilator deed zijn best om alles op te drogen
De robot snikte: "Ik wil troost, ik wil naar mijn maker toe"
De eigenaar werd van dat gezeur wel zo verschrikkelijk moe
Hij heeft de emotie-factor toen maar weer op nul gezet
De robot mocht om te bedaren één keer vroeg naar bed
Hij heeft van toen af aan gewerkt en niet geleden
En iedereen was met dat rolpatroon gelukkig en tevreden.

Examen tekstverklaren

Begrijp me goed, daar in de banken van de klas
Hier staat niet wat ik bedoel
Maar eerder wat ik hoop te kunnen denken dat ik voel
Dus schrijf ik graag alsof ik zwaar beschonken was

Dat geeft jullie de kans je suf te peinzen
Over de vraag wat 'suf' betekent bij me
En waarom dit een gedicht is, ook al wil het maar niet rijmen
Terwijl de leraar wetend zit te grijnzen

Komaan! Kies voor verheffing van je geest
Tekstanalyse is het hoogst esthetische genot
Haal die prozaïsche voldoende - of tart het lot
En ga poëtisch zuipen, nog vóór het eindexamenfeest.

Papier is geduldig

Op een blad dat al was omgeslagen
Kan ik beschrijven wat ik eerder nog niet zag
Ik zou om zo'n gelegenheid niet vragen
Omdat ik om mijn huidig inzicht morgen al weer lach

Enfin, na jaren is het mij gaan dagen
Een slotsom genereert weer nieuwe vragen
Zodat ik bij gebrek aan zekerheid toch niets verklappen mag
Het laatste ongebruikte vel gaat schuil onder het rag

Links en rechts, begin en eind, opeengepakt in dunne lagen
Waar elk beschreven blad een afdruk van het vorige verwacht
    (Alsof je ze van God de Heer niet scheiden mag)
Waar even zijn onevenbeeld vervolgt in wederzijdse jacht
En elke daad zijn voorbeschikte lot moet dragen
    Dit is geschreven met een inkt die zal vervagen.