Twee wolkjes

(Dit fin-de-sièclegedicht moet een aanleiding hebben gehad maar die ben ik helaas vergeten. Klimaatverandering? Blijft evengoed een aardig rijmpje.)

Er waren eens twee wolkjes en niemand wist waarom

Ze wisten zelf ook niet zoveel en hingen maar wat rond

Waarom wolkjes? Waarom twee? Waarom bestonden zij?

Waarom trouwens al die vragen? En waarom eigenlijk aan mij?

Het was het einde van de eeuw; het wachten was op later

Er was een kans op regenval want wolken zijn van water

Hoewel, je hebt ze in het wereldruim, die wolken zijn van licht

Dat zijn wolken van belang al missen ze gewicht

De aard van onze twee die kan hier niet worden onthuld

Ik weet alleen: ze waren met mysterieën gevuld

De kwestie is nu achterhaald - het waren er geen twee

Een derde, stiekem neergedaald, deed plotseling ook mee

Was hij er altijd al geweest, een transparant gordijn?

Je weet niet half hoe goed vermomd die wolken kunnen zijn

Er kwam een vierde, en een vijfde. Alles werd één grote wolk

Die hing boven de nieuwe eeuw in de gedaante van een dolk

Een landschap met twee wolkjes werd een grauwe bank van mist

Zo eindigt een verhaal waarvan ik ook de loop niet wist.