Het lied van de eeuwige a

Waar laat je nou een mooie a

Wanneer die weggestorven is

Aan elke klank komt immers eens een eind

Een fijn gevoerde houten kist

Zou dat een nette bergplaats zijn?

Nee - een voering maakt de noten zacht

En hout is niet geluidendicht

Daarom had ik aan blik gedacht

't Is licht, het sluit goed af,

Terwijl de klank niet smoort

Hoewel, ik heb gehoord

Dat blik geluid nogal verwringt

De boventonen raken uit het lood

Je krijgt een woekering

Een opgezwollen, uitvergrote noot in nood

Die schreeuwt in plaats van dat-ie zingt

In glas dan maar? Geweckt geluid?

Glas is helder, klaar en schoon

Anderzijds, het heeft zijn eigen toon

Andersklinkenden sluit dat uit

Ik geef het op, dat is het dan

Een noot die af is, die verdwijnt

Behalve in de weke prut

tussen de oren van mijn hersenpan

Daar komt geen mooi akkoord ooit aan zijn eind

Dat is de perfecte echoput
Dat is wat rest

Waar vlies of bot de galm weerkaatst

Krijgt elke Hertz een eigen vaste plaats

In het vierhonderdveertigkoppig symfonieorkest